Zazwyczaj Książe jest jeden więc nie ma dużo tych komnat  .

Opierał się łokciami o okno ( instrukcja: kwadratowa dziura w ścianie ). Wiatr delikatnie mierzwił mu włosy. Zarzucił czarny kaptur i wyskoczył przez okno, ślizgając się po ścianie.

z.t

Podszedł do biurka, wyjął kartkę i coś na niej przekreślił kawałkiem zwęglonego drewna.

Przez okno wleciał jastrząb i usiadł mu na ramieniu.
-Hm? Co tam masz? Coś dla mnie?-zdziwił się.
Jastrząb wyciągnął nóżkę a on odwiązał menzurkę z jakimś płynem. Podniósł ja na wysokość twarzy i przyjrzał jej się uważnie. Jastrząb usiadł na oknie.
-Co to jest?-zapytał sam siebie.
Wyciągnął kartkę i tym samym drewienkiem napisał to samo pytanie. Przywiązał ją do nóżki ptaka i pogładził go po głowie.
-Zanieś to osobie która kazała ci dostarczyć eliksir.

Jeszcze w locie oderwał kartkę.
-S. Saphira-zaśmiał się.-Ciekawe co to jest... Przekonajmy się.
Odkorkował fiolkę i wypił całą jej zawartość... Ponownie nie użył drzwi.

z.t

Rzucił się na łózko. Był zmęczony. Zasnął dość szybko.

Gdy sie obudził miał mętlik w głowie. Właśnie uświadomił sobie, dlaczego chciał zapomnieć o Saphirze. Usiadł na oknie i wpatrywał się w horyzont.

Użyła skrzydełżeby dolecieć do okna jego pokoju . Stanęła nogami na wysuniętej cegle i przytrzymywała się ściany . Stała nieruchomo i spojrzałą lekko tak że jej nie zauważył . Siedział przy oknie .

Westchnął. Wstał i usiadł na brzegu łóżka.

Dobra jedno pytanie wejśc oknem ... ? czy drzwiami ? Oknem zdecydowanie . Przemieniła się w cień i wślizgnęła do pokoju . Schowała się w cieniu za szafą .

-Tylko jak jej to powiedzieć?-ponownie westchnął.-Przepraszam za pocałunek ale nie kocham cię?

Stała cicho za szafą i słuchała co on powiedział . Powtórzyła to sobie w myślach dwa razy . Zamknęła oczy żeby nie zacząć płakać .

-No cóż-wstał.-Trzeba będzie to jeszcze dobrze przemyśleć...

- Nie musisz już nic robić . Zrozumiałam - powiedziała
Wyszła zza szafy i spojrzała na niego . On patrzył na nią z szokiem . Nie miała łez w oczach . Ale widać było że są szklane . A to oznacza że i tak by zaczęła płakać . Do pokoju wleciał jastrząb .
- Żegnaj .
Dziewczyna zniknęłą a jastrząb wyleciał przez okno i zniknął za horyzontem .
z.t

Z trudem przełknął śliną.
-Czas płynie, trzeba iść przed siebie. Ja nie stoję w miejscu, Saphiro-wyszeptał wpatrując się w jastrzębia.
Źle mnie zrozumiała. Nie mówiłem o niej...

Wziął kartke papieru kawałek zwęglonego drewna. Nabazgrał na niej kilka słów.
"Saphiro, nie popełniaj głupstw!"
-Mam złe przeczucia...
Zgniótł kartkę  w kulkę i dmuchnął na nią. Kartka zapaliła się czarnym ogniem i znikła. Powinna pojawić sie w komnacie Saphiry.

W jego dłoni pojawiła się zaplamiona krwią kartka. Zacisnął zęby, nawet jej nie przeczytał. Tradycyjnie ześlizgnął sie po murze i pognał do zamku.

z.t

Gdy wszedł na biurku ujrzał naszyjnik Saphiry. Nim do niego doszedł spadł z hukiem na podłogę i zostały z niego tylko kawałki...

Uklęknął przy kawałkach. Na ręce wciąż miał krew Saphiry. Pozbierał je i podszedł do okna.
-Ona naprawdę to zrobiła...
Zacisnął dłoń miażdżąc kawałki i tym samym raniąc sobie dłoń. Gdy z naszyjnika został tylko pył, wypuścił go przez okno wraz z wiatrem.

Usiadł pod oknem. Zacisnął dłoń, a gdy ja otworzył była zdrowa. Wyjął sztylet i mocno złapał za klingę. Poczuł jak rozcina mu dłoń. Podciągnął kolana do twarzy i położył na jednym lewą dłoń. Na jej wierzchu po kilku chwilach pojawiła się krwawiąca rana układająca się w słowo "Saphira", a pod nią półksiężyc.

z.t

Gdy usiadł na brzegu łózka dostrzegł swoja krew na podłodze. Szybko ją starł i położył się na łóżku.

Wspięła się do okna i weszła na parapet . Zobaczyła go jak leży .
- Siema śpiochu - powiedziała z uśmiechem i usiadła na parapecie

Usiadł na brzegu łóżka.
-Co robisz w mojej komnacie?

Zamknęła okno .
- Dowiedzieć się szczegółów . Jak ... ona ... zginęła . - powiedziała

Odwrócił od niej wzrok.
-Mówiłem już, to ten smok z jaskini...

- Serio ?
Rzuciła coś mu pod nogi . Dziennik Saphiry . Otworzył się na zakrwawionej stronie . Pisało tak :
Nie mogę w to uwierzyć ... moje życie legło w gruzach ... Mam dośc już tego wszystkiego ! Ciągle płacze a teraz jeszcze on powiedział że mnie nie kocha ... koniec ! 
Oparła się w wyzywającej pozie o ściane .
- I według ciebie to przez smoka ?

Wziął do ręki dziennik i wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany.
-To nie prawda... Ja mówiłem o Levanne...

- Popełniła samobójstwo czyż nie ? Ale pomogła jej też trucizna ... - powiedziałam zerkając na krew na dzienniku . Miała zielone odbarwienia .

-Taaa...-wstał i podał jej dziennik.-Na moich oczach.

Źrenice momentalnie się jej rozszerzyły . Wyciągnęła dłoń z znamieniem w kształcie pół księżyca i wzięła od niego dziennik .
- Ponownie mówie że mi przykro ...

-Wiesz, bardzo mi ją przypominasz.
Posmutniał.

Zdziwiła się i także posmutniała .
- Jeśli mój widok przypomina ci o niej to może lepiej sobie pójde - powiedziała smutno

-Nie idź-złapał ja za ramię.-Zostań.

Zdziwiła się i znieruchomiała .
- Okey ... zostane . - powiedziała

Podszedł do biurka i wziął jakąś kartkę. Zmiął ją, a po chwili zapłonęła czarnym ogniem w jego dłoni i zniknęła.

Przymknęła oczy i oparła się o ściane .

-Sama twoja obecność mnie zadowala-odezwał się.-Kiedyś myślałem, że sam sobie wystarczę. Najwyraźniej się myliłem...

Zamknęła oczy . Zaczęła nucić dziwną piosenkę .
- Moja obecnośc przynosi pecha - powiedziała

-Skąd ten wniosek?
Odwrócił sie do niej i uśmiechnął.

- Ja cała to pech . Nie pamiętam nic , obudziłam się na cmentarzu , jakiś typek powiedział mi kim jestem , widzę wizje z życia saphiry , widzę ją jako odbicie w lustrze , jastrząb przylatuje do mojego pokoju ... dużo by mówić ... - powiedziała

-Dlaczego zaraz pech?
Podszedł do niej.
-Ja wiele razy budziłem się na cmentarzu po... miłych wieczorach. Często nie całkiem trzeźwie pytałem się nieznajomych gości, kim jestem. Mo że masz specjalna umiejętność, widząc wizję?

Czuła sie nieswojo tak sam na sam z chłopakiem którego ledwo znała .
- To pech ... i jeszcze to że słysze jej głos w swojej głowie !

Cząstka jego duszy mówiła mu, że to Saphira.
Bo to Saphira. I nic tego nie zmieni.

Napraw to , proszę cię napraw . Że co ?! Ktoś ty ?! Napraw relacje z nim ! Błagam ...
- Em ... Tak dziwnie trochę ... - powiedziałam

Usiadł na oknie i podrapał sie po głowie.
-Hm? Mówiłaś coś?

- Em ... nie - powiedziała - do kogo wysłałeś list ... ?

-Co? Jaki list?

- podpaliles kartke papieru ... to chyba oznacza ze wyslales wiadomosc.

-I tak i nie-mruknął.-Tą akurat spaliłem.

Westchnęła .
Proszę ... - poprosił głos w mojej głowie .

Milczał przez chwilę. W końcu się odezwał.
-Nie podziękowałem ci za ratunek.

- E tam . - powiedziałam i zaczerwieniłam się

-Może dałbym sobie radę, ale... dzięki twojemu eliksirowi jeszcze żyję.

Pogładziła dłonią swoję ręke od nadgarstka do łokcia . Zdobiła je blizna . Spuściła wzrok i znowu się zarumieniła .
- Ehehe ...

Spojrzał na bliznę. Teraz już był pewny. Zamurowało go.

Spojrzałam na niego z lekkim zdziwieniem .
- Coś się stało ? - spytałam
On wie ... A miał się tak szybko nie dowiedzieć ... wiej z tamtąd .
- Wiesz ja może lepiej pójde - powiedziałam

-Nie!-prawie krzyknął.
Złapał ją za nadgarstek.

Przy pasie masz proszek nasenny ... użyj go . Pomyśli że to sen ...
Wzięła z woreczka trochę proszku i dmuchnęła nim prosto w yahiro . Kiedy on upadłona otworzyła okno i wyskoczyła .
z.t

Oparł się o ścianę i osunął się na ziemię zasypiając.

Gdy sie ocknął podbiegł do biurka chwiejąc sie na nogach, Nie znalazł tam kartki.
-Czyli to nie sen...
Usłyszał ryk. Wyjrzał przez okno i dostrzegł złotego smoka.
-Chaka!
Zeskoczył w dół i wylądował na jego grzbiecie.
-Zaprowadź mnie do Saph...znaczy Scythe.

z.t

Pojawił się już nie leżąc a stojąc w obłoku czarnej mgły. Zdenerwowany podszedł do biurka, znalazł bandaż i owinął nim prawą dłoń.
-Eliksir Saphiry nie usunął trucizny lecz złagodniał jej działanie...-mruknął do siebie.-Ciekawe co sobie pomyśli... Dzięki niej jeszcze żyję...
-Nie na długo.
Usłyszał głos brata. Stał na parapecie.
-Oddaj sztylet-podszedł do złotookiego demona.
-Po co? Żebyś mnie dobił?-cofał się aż oparł sie rękoma o ścianę.
-Nie...
-Aż tak głupi nie jestem-przyglądał się jego bliznom na szyi.

-Nie potrzebuję do tego miecza...-warknął Kei.
Uderzył Yahiro pięścią w twarz.
-To za Saphirę...
W jego dłoni pojawił się ten zatruty sztylet. wiedział, że został ukryty w Pustce.
-...a to za zmarnowanie mi życia!
Wbił sztylet pomiędzy żebra złotookiego demona aż po rękojeść i zniknął we mgle.

Rozcięła drzwi na pół .
- Yahiro ! - wrzasnęłą
Podbiegła do niego i uklękła przy nim .
- Nie ... Nie yahiro - z jej oczu lały sie łzy któe upadąły na jego ciało .

-Saphira...-wymamrotał i zakaszlał.-Kei...
Zamknął oczy.

- Nie ! Nie zamykaj oczu ! Nie błagam ... kocham cię nie umieraj teraz - z jej oczu kapały łzy .

Ostatkiem siły objął ja i pocałował. Wrzasnął, gdy jego ciałem wstrząsnął ból i potem juz nic nie czuł...

- Yahiro ! Yahiro błagam cię ! Nie zostawiaj mnie .
Objęła go i cały czas płakała mocząc mu łzami koszulkę .

Wtedy sztylet zniknął z ciała Yahiro w czarnej mgle. W głowie anielicy rozległ sie szyderczy śmiech Keia.

- Zabiję cię kei . jak tylko cią zobaczę ... zabije - w saphirze zrodził się prawdziwy upadły anioł .

-Więc masz okazję.
Na łóżku siedział srebrnooki demon.

Złapała miecz .
- Ty podstępna gadzino ! jak mogłeś ?! Własnego brata ?! - darła się

-Nigdy nie był moim bratem. A teraz na pewno nie zdąży...-uśmiechnął się i wstał.

- Kiedyś byłeś inny Kei - powiedziałam - a teraz cię nie poznaję . Nie jesteś keiem którego znałam ...

-A w ogóle mnie znałaś?-podszedł do niej.

- Nie pamiętasz ? - spytałam - Jak widać nie ... zapominasz tak szybko jak twój brat . - powiedziałam

-Mogę sobie przypomnieć...
Uniósł lekko jej podbródek i pocałował ją, zamykając oczy.

na samym początku znieruchomiała . Po chwili odsunęła się i trzasnęła mu z liścia w twarz .

Cofnął się aż do okna masując policzek.

- Jak śmiesz ?! Myślisz że ci wybaczę - syknęłam

Wyprostował sie i otrzepał kurz z ubrania.
-Zależy które. To pierwsze tak, to drugie nie.

Zamknęła oczy starając się choć trochę uspokić . Ruszyła w jego stronę chcąc go jeszcze raz spoliczkować .

Złapał ja za nadgarstki i uniósł na wysokość szyi.
-Nie rób tego drugi raz.
Każde słowo wypowiadał z tak bezczelnym uśmiechem, jakby cała ta sytuacja go bawiła. Rzucił anielice na łóżko i podszedł do brata, który leżał w kałuży krwi.

Uderzenie w łóżko trochę ją ogłuszyło . W końcu wstałą i tym razem zarobiła mu sierpowego w szyję .
- Z daleka od niego - wycharczała

Ledwo utrzymał równowagę.
-Widzę ze nic sie nie zmieniłaś-uśmiechnął się.

- Moge to zrobić jeszcze raz ... tyle że sześc razy mocniej - syknęła
Boże co się z toba stało ?! Obudził się we mnie prawdziwy upadły anioł ...

Zaśmiał się. Pochylił sie nad ciałem Yahiro i sięgnął za jego pas po złoty sztylet. Obracał go w dłoni.

ponownie skoczyłą w jego stronę by zasadzić mu kolejny cios .

-Uspokój się-powiedział i odepchnął ją rozcinając jej suknię w okolicach brzucha.

Położyła dłoń na brzuchu sprawdzając czy ją zranił . Poczuła krew . ODwróciła się d oniego tyłem i spojrzała . Miałą lekko nacięta skóre . Warknęła przekleństwo .

-Masz szczęście że sztylet tego idioty nie jest zatruty-mruknął.
Ostatni raz zerknął na zloty sztylet, a potem dmuchnął lekko na niego i ostrze zniknęło w czarnej mgle.

- Zaraz ...
Złożyłą dłoń w pięśc i ponownie strzeliła mu w polik zasadzając jeszcze mocniejszy cios niż przedtem .
- Mówiłam ... że drugi raz mocniej będzie - syknęłam trzymając go za szyje przy ścianie .

Przez chwilę był zdezorientowany.  Chwile później jednak na jego twarzy znów pojawił się bezczelny uśmiech.

- Co się tak szczerzysz ? - spytała
No tak ... teraz zrozumiała . Jej gniew go bawił i dodawał mu sił . Odsunęła się od niego i usiadła na brzegu łóżka gapiąc się na niego z szyderczym uśmiechem .

Chyba nareszcie coś zrozumiała. Wyprostował sie dumnie odchodząc od ściany. Znów stanął nad starszym bratem patrząc na jego bladą twarz bez wyrazu.

Uklękła obok yahiro i podniosła jego głowę . Przytuliła go do siebie znowu zalewając się łzami .

-Zrobiłem swoje, mogę już odejść-podszedł do okna i zerknął na anielicę.

Spojrzała na niego smutno i znowu przytuliła yahiro zamykając oczy .

Srebrnooki demon zniknął za oknem.

- Yahiro - pogładziłą go po włosach - dlaczego mnie zostawiłeś ... ?

Chciał ją choć ostatni raz zobaczyć. Złożyć na jej ustach ostatni pocałunek na pożegnanie...

Zamknęła oczy .
- By być z kimś kto nie żyje trzeba sie poświęcić .
Wyskoczyła przez okno i poszła w stronę ołtarza ofiarnego . Wiedziała że tam anioły będą .
z.t

Patrzył na pokój z boku. Widział Keia i Saphirę. Widział martwego siebie... Stał przy ścianie jako... coś w rodzaju ducha. Tyle że nikt go nie widział...
Wziął kartkę i kawałek zwęglonego drewna nabazgrał na niej:
"Moje notatki" Biblioteka. Yahiro"
Kartka zniknęła, a on musiał zniknąć.

Wbiegła szybko do pokoju yahiro , zamknęła okno i zasunęła tak że nic nie było widać . Podeszłą do niego . Zobaczyła w sztylecie fiolkę . Oderwała ją od sztyletu . Otworzyła usta yahiro i wlała zawartość do jego ust .

Zakrztusił się.
//LOL xD ZMARTWYCHWSTANIE! OŁJE!//
Otworzył oczy i zobaczył anielicę.
-Saphira...-wymamrotał.
Usiadł. Spojrzał jej w oczy i po prostu pocałował. tego pragnął najbardziej.

Odwzajemniła pocałunek a potem odsunęła się od niego i spojrzała na niego ze łzami .
- Zawsze będe cię kochać ... ale ... - załkała i nie dokończyła

-Wiedziałem że ci się uda... Wiedziałem że zrozumiesz...-przytulił ją.

Odsunęła go od siebie .
- Yahiro ... Nie możemy być już razem - powiedziała ze łzami w oczach

-Saphira...-pogładził ją wierzchem dłoni z blizną po policzku.-O co chodzi? Coś nie tak? Żyję, czy nie o to chodziło?

- Ja ... ja by cię uratować ... by zdobyć sztylet ... musiałam ... muszę ... być z twoim bratem ... Inaczej bym cię nie ożywiła - chlipała .
czas ucieka saph ... kei czeka

-Saph...-wyszeptał z przerażeniem.
Jego dłoń zawisła w powietrzu, gdy sie dosunęła.

- Żeby cie uratować zrobiłabym wszystko - powiedziała ze łzami - zabrał sztylet a ja nie wiedziałam gdzie jest ... on wiedział . Musiałam Yahiro przepraszam ... muszę iść .
Podeszłą do niego i pocałowałą go krótko ale namiętnie i gwałtownie .
- Kocham cię yahiro i nic tego nie zmieni ... - szepnęła .
Po chwili wyskoczyłą przez okno i zniknęła .
z.t

Uderzył głową w ścianę.
Tylko się nie rozpłacz... błagam! Nie! Stój! Idiota...

Nigdy ci tego nie wybaczę... Zraniłeś moja dumę...
Podniósł się. Nawet sie nie przebierał, czy coś. Spod łóżka wyciągnął długi, wąski, dwuręczny miecz.
-Idę po ciebie, Kei...-wyszeptał.

z.t

Otworzyła powoli oczy . Teraz dopiero zorientowałą się gdzie jest . Ściany był całe podrapane jakby przez bestie . W niektórych miejscach byłą broń i inne rzeczy . Ona w połowie leżała w połowie siedziała na ziemi . Na parapecie siedział uśmiechnięty kei . Ona miała łańcuch przyczepiony do nóg i rąk .
- Czego ty chcesz ?! - pisnęła

Siedziała i przysunła się dościany a łańcuchy zniknęły . Kei siedział na parapecie patrząc na nią mrocznie .
Yahiro ! - wydarła się do niego w umyśle - Pomóz mi !

Siedziała na podłodze .
- Obiecałaś mi że będzie moja ... jak oddam sztylet ... oddałem ... a ty nie dotrzymałaś obietnicy ... - mówił
Zacisnęła zęmby . Po chwili zamknęła oczy i zaczęła w pewnym sposób sprowadzać yahiro z powrotem do jej komnaty .

Wrzeszała w umyśle ale po chwili dotało do niej że on ignoruje ją . Zabolało . Przestała krzyczeć . Patrzyła teraz na Keia błagalnym spojrzeniem .

Stałą teraz przy ścianie patrząc na niego wściekle .
- Czego chcesz - syczała - mam gdzieś co zrobisz ... ale nigdy więcej nie chce mieć z toba do czynienia ! - krzyczała
Kei podszedł do ściany i przejechał po niej sztyletem .
- Moge ci zrobić wiele rzeczy Saphie ... - mówił - zabić ... potorturować ... wszystko ..

Zanim cokolwiek zrobił ona dotknęła reką ziemi na której pojawił się okrąg wokół niej . Sprawiła że Yahiro i Hunter byli w jej komnacie . Chłopak złapał ją za ręke i podciął jej nadgarstek tak że zaczęła się z niego lać krew .

*
-Saphira!-uśmiechnęłam się do niej.
Papatrzyłam na brata Yahiro.
-Ehm..*

Kei stanął tak jakby chciał mnie obronić.  Albo raczej obronić swoją zdobycz .
-  Coś za jedna ?!

Puścił ją.
Kei. O Boże, chować się!

*
-Ja jestem:Jej przyszywana siostrą i ehm-zwróciłam się w stronę Yahiro-Kim dla ciebie jestem?Wrogiem,znajomą czy czym?

// a może by tak yah znowu pisała za keia ? To w końcu jego brat xD //
Siedziała tylko trzymając sie za krwawiący nadgarstek .

//Aż ty leniwy miziaku :3//
-Jesteś...-za jąkał się.-Czymś na pewno.
Spojrzał na Keia, a jego źrenice się zwęziły.
-Zostaw ją-warknął.
Ostrze wypadło Keiowi z dłoni.

*
-A teraz was wszystkich zaskocze i powiem że wiem jak go zabić!-uśiechnęłam się i wyciągnełam sztylet-To cacko może zabić nieśmiertelnego.Wyciągnełam je z krainy śmierci.*

Spojrzała na nią , na yahiro  a potem na keia . Starała się jednak zatamować krwawienie .

Spojrzał na Hunter.
Ojoj... biedna Huntie...
-Spróbuj mu zrobić krzywdę...-zrobił krok w strone Keia.

*-Zrobić mu krywdę?-zaśmiałam  się.-Nie zrobię mu krzywdy!Ja chciałam was tylko zaskoczyć.
klamca
-Tak naprawdę...chcialam go zabić ale nie mogę.Nie pytajcie dlaczego.*

Patrzyła na keia . Spojrzałą na sztylet . Nie byle jakim sztyletem zranił ją w ręke . Podniosła ją i wskazałą na sztylet . Yahiro zrozumiał od razu .

Gdy stał blisko niego uderzył go pięścią w twarz. Zatrzymał sie dopiero przy następnej ścianie.
-Szuja.

*Błądziła wzrokiem po pooju.
-DOŚĆ-wydarłam się.Spojrzałam na braci-Nie wiem co między ampi jest.Wła ściwie to wiem bo widziałam jak zwalasz go z konia...ale...nieważne!Czemu wciągacie w to Saphire?!Do cholery czemu?!*

- Długo by wyjaśniać - mruknęłam i wstałam . - Kei ... zarżnąłeś mnie zatrutym sztyletem . Na szczęście nie tym od smoków .

Kei wstał i chciał go zaatakować, ale nim jego pięśc dotarła do twarzy, złapał go za nadgarstek.
-Wynoś się.
Druga pięść ruszyła.
-Wynoś!-ryknął.
Trzymając go za rękę wypchnął go przez okno.

*Stój do cholery!-krzyknęłam.-Dla jasności co się stanie jak go zabije?!
Szybkim krokiem do niego(K) podeszłam i złapałam za nadgarstek.*

Stałą spraliżowana . Co tu się dzieje do jasnej cholery ?!

-Nic się nie stanie-warknął do Hunter i podniósł sztylet Keia.

Złapała keia i rzuciła nim o ściane .
- Podstępny ... - zaczęła rzucać w niego obelgami .

-Saphira!-krzyknął i starał się ją powstrzymać.
Niech się wyżyje kobieta! Daj jej spokój -_-

*patrzyłam zdumiona.
-czy tylko ja myślę o tym żeby go zabić?!*

Kei tylko się śmiał . Doprowadzało to ją do jeszcze większej wściekłości . Musiała sie uspokoić . Po chwili rozsypała wokół siebie dziwny proszek i zniknęła .
z.t

*
-Mam.Tego.Dość.-wycedziłam.Złapałam Keiego za ramię i dotknęlam palcem wisiorka.-Zabiore cię na wycieczkę.
zwariowałaś
''może i tak''-pomyślałam.
-Pokaże ci twoje...wasze wspomnienie-warknęłam do Keiego.Mocniej dotknełam naszyjnika.-Idziemy do pewnego lustra*

Został sam.
Ciesz się, póki możesz. Jak wrócą, może ni być tak wesoło.

Nie muszą wracać. Ja mogę iść do nich.Łeh...
Zniknął w kłębie czarnej mgły.

z.t

-Łeh... Może ja też się w coś przebiorę? Jak umierać to z klasą...-mruknął i zaczął przeglądać szafę.

Wygrzebał skądś ciemnozieloną koszulę zapinaną na guziki i rękawami do łokci. Plus ciemne spodnie. Przeczesał palcami włosy przez co wyglądały na jeszcze bardziej potargane.

z.t

Przebrał się. Usiadł na łóżku i w tym momencie na parapecie okna pojawił się Kei.
-Nie masz własnej komnaty?-warknął do srebrnookiego.
-Była burza. Czyżbyś spotkał się z... wiesz kim?-Kei parsknął śmiechem.

-Wszystko się zawaliło...-mruknął.-Rozstałem się z Saph... Ale ciebie to pewnie cieszy.
Kei klasnął w dłonie.
-A to wszystko przez naszą ulubioną zagubioną duszyczkę! Nie no, muszę jej pogratulować...

-Idź stąd-warknął krótko.
-To też mój zamek...
-Ale to ja jestem królem...
-Księciem-poprawił go Kei.-Koronowany nie byłeś.
-I nie mam zamiaru.
Kei wyszedł przez okno.
Zatrzasnął je z hukiem.

W jego dłoni zmaterializował się złoty sztylet.
-Small crime...-wyszeptał wpatrując się w niego.
To ten samym sztylet, od którego zginęła Imani.

Usłyszał krzyk i sztylet wbił się w deski podłogi, przy okazji rozcinając mu głęboko dłoń.
Zaklął cicho i wygrzebał z szuflady biurka bandaż. Przy okazji zrobił coś z raną na plecach. Owinął plecy wokół bandażem i założył bluzkę.

-Cholera jasna!-krzyknął.
Nie pofatyguje się żeby sprawdzić co to jest. Usiadł przy biurku.
Czyżby Kei znęcał się nad kolejna kochanką?
Parsknął śmiechem.

Znalazł w szufladzie pewien stary dziennik.
Miał czarną, postrzępioną okładkę i zbrązowiałe strony.
Tylko nie to... nie czytaj tego...

Kei...
-Co ten idiota znowu wyprawia?!

-Yahiro, musisz coś z tym zrobić!-wrzasnął Kei wpadając do jego komnaty.
-O co ci chodzi? Młotku...
-Nie chciałem żeby to tego doszło, ale... sam zobaczysz.
I wyciągnął go z komnaty.

z.t

Otworzył drzwi do jego komnaty, które z hukiem odbiły się od ściany. Kei stał przy oknie i trzymał się za włosy. Na szyi i rekach widać mu było wszystkie żyły. Na reszcie ciała pewnie też.
-Nie!-wrzasnął Kei widząc brata.-Odejdź!

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Przerażony cofnął się pod samą ścianę.
-Kei...!
Kei uderzył z całej siły bokiem w szafę i osunął się na ziemię.

-Przepraszam Yahiro...
Spojrzał na niego błagalnie,a jego srebrne oczy rozszerzyły się, gdy wrzasnął z bólu. A potem oczy zakryły mu włosy. Wstał i zrobił krok w jego kierunku.
-Kei...?

Otworzyłą z hukiem drzwi . Stanęła jak wryta patrząc to na Keia to na Yahiro . Co to ma być ?!

Nawet nie spostrzegł, kiedy w ręku Keia znalazł się srebrny sztylet.
Zrobił krok w jego stronę, z wyciągniętą ręką.
-Kei...
Dostrzegł tylko błysk.
Bandaż opadł rozcięty sztyletem, a w jego miejscu pojawiła się długa czerwona kreska.

-Co znów się dzieję?

- Co wy robicie ?! - krzyknęła przerażona .

Kei podniósł na niego wzrok. Tęczówki zmieniły kolor na czarny. W ciągu ułamku sekundy sztylet utkwił w piersi Bastet.

*Wyciągnęła sztylet rany nie było. odepchnęła Keia od siebie.**

- Co wy ? - nie mogła się ruszyć . - Co wy robicie ?! - spytała coraz bardziej przerażona - Przestańcie ! .
Zamachała energicznie skrzydłami .

-Kei!-wrzasnął i złapał go za nadgarstek, nim uderzył go w twarz.
Kopnął go w brzuch i Kei osunął się po uderzeniu w półkę na podłogę, na chwilę tracąc orientację.
-Saph! Idź stąd!
Był zbyt przerażony, by ucieszyć się na widok jej skrzydeł.

*Zastanawiała co się stało księciu.*

Nie spuszczał oka z brata. Zerknął na chwilę w stronę Bastet, posyłając jej przerażone spojrzenie.
Krew spływała mu po klatce piersiowej z tej wąskiej rany, ale dość głębokiej. Najciemniejszy szkarłat, jaki w widział w życiu.

- Co mu się mogło stać? *Spytała retorycznie.*

Kei podniósł głowę. Tęczówki znów miał srebrnoszare. Spojrzał na nóż a potem na jego krwawiącą klatkę piersiową.
-Nie!-wrzasnął.
Podniósł się i odwrócił do nich plecami.
-Przepraszam Yahiro...-wyszeptał.

*Jej źrenice były małymi szparkami, nie wiedziała co ma robić.*

-Bastet...-odwrócił się w jej stronę.
Koszula Keia przykleiła mu się do pleców z potu, a pod nią były liczne rany i blizny. Po czole spływały mu krople potu. Lub łez.

- Jego oczy się zmieniają może coś go... *Nie chciała rzucać słów na wiatr.* ... Opętało...

-Zauważyłem-mruknął.
Podszedł do brata i położył mu dłoń na ramieniu.
Kei odskoczył jak porażony.
-Nie dotykaj... mnie...

- Tylko kto... *Zaczęła się zastanawiać.*

-Zostaw mnie-powiedział kei błagalnie odwracając do niego i patrząc mu w oczy.
-Kei... jesteśmy braćmi... powiedz mi. Proszę. Co się dzieje?

*Przysłuchała się rozmowie, nie chciała przeszkadzać.*

-Nie... nie mogę...-jęknął srebrnooki demon.
Podtrzymał się ściany i zgiął się wpół.
-To mnie zabija i równocześnie utrzymuje przy życiu, rozumiesz?-wydyszał i wytrzeszczył oczy z bólu.

*Zaciekawiło ją to, kto jest tak silny...*

-Bastet-zrobił krok w stronę demonicy.-Ty jesteś magiem. Ty się na tym znasz.
-Nie!-Kei jeszcze bardziej się przeraził.

- Znam, i znam trzy demony tak silne by opętać księcia... *Spojrzała na Yahiro.*

-Nie... nie...-Kei zacisnął palce na krawędzi komody i oddychał głęboko. Spojrzał błagalnie na brata.-Zabije mnie jeśli będziecie chcieli coś zrobić!

*Źrenice jej się zwężały w głowie wirowały jej trzy imiona: Baal, Mefisto, Diablo.*

-Zostaw... mnie...
Z Kei'm znów się coś działo.
-Nie panuję nad tym...-zacisnął palce na krawędzi.

- Jeśli to któryś z tych o których myśle nawet moja moc mogła by być za słaba.*Szepnęła do Yahiro.*

-To znaczy...?
-Wyrzuć mnie!-ryknął Kei, a jego tęczówki zrobiły się czarne.-Przez okno! Rozwalę cały zamek...
Bez wahania złapał go za kołnierz i wypchnął przez okno. Nim się obejrzał, spadając Kei zniknął w czarnej mgle.

- Co teraz? *Spytała, z dziwnym błyskiem w oku, jakby zdziwienie i zadowolenie.*

-Ty coś wymyślisz-stanął na parapecie.-A ja go szukam...

- Mówiłam, że nie mam takiej mocy!

-Wymyślisz coś.
Skoczył.

z.t

- Wymyślisz coś... Co nie wiem nawet który z nich to zrobił...

zt

Stałą przez chwilę jak wryte a potem wybiegła .
z.t